Badania magnetyczno-proszkowe MT
Metoda magnetyczno-proszkowa (MT) wraz z metodą penetracyjną zalicza się do badań nieniszczących powierzchniowych.
Badaniom MT podlegają zarówno złącza spawane, odlewy jak i odkuwki wykonane z materiałów ferromagnetycznych. Metoda polega na detekcji strumienia magnetycznego pola rozproszenia, pojawiającego się w miejscach nieciągłości. Do magnesowania używa się w zależności od potrzeb magnesów stałych, elektromagnesów jarzmowych, cewek magnesujących. Możliwie jest również magnesowanie bezpośrednim przepływem prądu. Badania te pozwalają wykryć najbardziej niebezpieczne wady powierzchniowe i podpowierzchniowe takie jak pęknięcia, porowatości, zakucia, przyklejenia.
Jest to bardzo szybka i skuteczna metoda kontroli nieniszczącej. Łącznie z metodą ultradźwiękową należy do podstawowego systemu kontroli złączy spawanych na etapie ich wytwarzania lub w trakcie eksploatacji. W odróżnieniu od badań penetracyjnych, w badaniach magnetyczno-proszkowych możliwe jest wykrywanie nieciągłości również pod powierzchnią badaną (do około 2 mm głębokości). W obrębie metody można wyróżnić dwie techniki badania: barwną oraz fluorescencyjną.
W technice barwnej wykorzystuje się zazwyczaj podkład biały oraz zawiesinę czarną proszku magnetycznego, obserwacja prowadzona jest w świetle białym o odpowiednim natężeniu. W technice fluorescencyjnej stosuje się zawiesiny fluorescencyjne, a w związku z tym obserwację prowadzi się z wykorzystaniem światła ultrafioletowego. Technika fluorescencyjna charakteryzuje się nieco większą czułością badania w porównaniu do techniki barwnej. W przypadku badań magnetyczno-proszkowych konieczne jest dość dokładne przygotowanie powierzchni do badań i usunięcie powłok malarskich.
